Dekkingsgeschil na botsing zeiljacht op rots

De eigenaar van een zeiljacht heeft een schipper ingehuurd om zijn jacht te laten overvaren naar een andere haven. Kort voor de haven is het schip op een onder water gelegen rotspunt gelopen, waarbij aanzienlijke schade aan het schip is ontstaan.

De eigenaar van het schip maakt aanspraak op dekking onder een watersportverzekering, onder welke verzekering het schip volledig casco is verzekerd. De verzekeraar weigert dekking en beroept zich op de uitsluiting voor ‘merkelijke schuld’. Hiervan zou onder meer sprake zijn omdat de schipper geen gebruik heeft gemaakt van alle beschikbare navigatiemiddelen en onvoldoende rekening zou hebben gehouden met het feit dat hij voer in een voor hem onbekend en rotsachtig gebied.

Het hof volgt het betoog van de verzekeraar niet. Onder verwijzing naar de definitie van ‘merkelijke schuld’ in de polisvoorwaarden en het arrest van de Hoge Raad van 4 april 2003 (ECLI:NL:HR:2003:AF2831) overweegt het hof dat de schipper weliswaar onvoorzichtig heeft gehandeld, maar dat dit niet het criterium is aan de hand waarvan moet worden bepaald of de schade onder de polis is gedekt. De onvoorzichtigheid van de schipper levert geen merkelijke schuld op. Het is namelijk niet zo dat de schipper er in het geheel niet bij heeft stilgestaan dat er een aanmerkelijke kans was op schade (‘onbewust aanmerkelijke schuld’ conform de polisvoorwaarden). Daarnaast is er ook geen sprake van dat de schipper wist dat er een aanmerkelijke kans was op schade, maar dat hij dacht dat die schade niet zou ontstaan (‘bewust aanmerkelijke schuld’ conform de polisvoorwaarden).

Deze uitspraak bevestigt dat de toets die wordt gehanteerd bij de vraag of sprake is van ‘merkelijke schuld’ niet al te licht mag zijn. Minder ernstige vormen van nalatigheid en onvoorzichtigheid behoren immers nu juist vaak tot de gevaren waartegen een dergelijke verzekering dekking biedt. Een te lichte toets zou in zekere zin tot een uitholling van het verzekeringsproduct kunnen leiden.