Een klassiek voorbeeld van verzekeringsfraude

Mag een verzekeraar altijd een beroep doen op haar fraudevervalclausule? Een verzekeringnemer had onder haar woonhuisverzekering in verband met een diefstal onder andere contact geld, elektronica en kleding geclaimd. Na vragen van de verzekeringsexpert bleek echter onder meer sprake van een valse factuur en verklaarde verzekeringnemer tegenstrijdig over de vraag of zij de kleding zelf had betaald.

De mogelijkheid voor de verzekeraar om behoudens uitzondering (de behoudens-zin: “voor zover deze misleiding het verval van het recht op uitkering niet rechtvaardigt”) in geval van fraude bij de vaststelling van de uitkering de gehele uitkering te weigeren staat in art. 7:941 lid 5 BW. Van art. 7:941 lid 5 mag niet ten nadele van de verzekerde worden afgeweken op grond van art. 7:943 lid 2 BW. Dat heeft de verzekeraar in deze zaak, die in haar algemene voorwaarden een fraudevervalclausule heeft opgenomen, echter wel gedaan. Terecht stelt het Hof dan ook voorop dat, ter bescherming van de verzekeringnemer, de wet hier vóór gaat.

Dit mag de verzekeringnemer echter niet baten. Ook volgens de wet vervalt haar recht op uitkering. Verzekeringnemer had onder haar woonhuisverzekering in verband met een diefstal onder andere contact geld, elektronica en kleding geclaimd. Na vragen van de verzekeringsexpert bleek echter onder meer sprake van een valse factuur en verklaarde verzekeringnemer tegenstrijdig over de vraag of zij de kleding zelf had betaald. In deze zaak is dan ook sprake van een evident voorbeeld van verzekeringsfraude: duidelijk blijkt dat verzekeringnemer de verzekeraar onjuist heeft voorgelicht en haar verklaring telkens heeft gewijzigd nadat zij op inconsistenties werd gewezen. Dit rechtvaardigt zelfs een registratie voor de duur van acht jaar in het EVR (hetgeen het Hof heeft getoetst aan de hand van de criteria uit artikel 5.2.1 van het Protocol Incidentenwaarschuwingssysteem Financiële Instellingen (PIFI)).

Klik hier om de uitspraak te lezen.