Prinses Laurentien: “We moeten de laarzen aantrekken”

Wat doe je als de dijken doorbreken? Prinses Laurentien van Oranje kijkt tijdens het PPS-congres indringend de zaal in en zegt dan: “Je trekt je laarzen aan en je gaat het water in om dat ene mens te redden. Dat doe je vanzelfsprekend. Dat is nu ook nodig.” Laurentien doelt op de toeslagenaffaire en de problemen die de overheid heeft om met de slachtoffers daarvan in het reine te komen. 

De operatie ‘herstel toeslagen’ lijkt vastgelopen in bureaucratie en procedures. Laurentien vertelt op het PPS-congres hoe ze vanuit neutraliteit en samenspraak tussen gedupeerde ouders en experts van verzekeraars de afgelopen anderhalf jaar een nieuwe aanpak heeft ontwikkeld. Decentraal, met een leidende rol voor het slachtoffer zelf. Eigen regie en vertrouwen staan voorop. En het woord slachtoffer vermijdt ze steevast. “Niemand wil slachtoffer zijn. Het zijn ménsen. Door met die bril te kijken, ga je ook andere vragen stellen. Niet alleen waar iemand nu staat, maar ook waar het stond voor het ongeluk en waar het weer naartoe wil gaan. Dat herstelproces naar mens-zijn gaat in stappen.”
 

Vrijwilligers
“We kunnen twintigduizend mensen helpen als we voldoende bekwame vrijwilligers in alle provincies mobiliseren om hun verhaal waardenvrij aan te horen en daar een volledig feitenrelaas van maken dat vervolgens voor eveneens bekwame vrijwillige schade-analisten de basis vormt voor de schadeberekening.”

Laurentien gaat in haar betoog alle provincies af en vraagt per provincie of iedereen die daar woont wil gaan staan. Alleen Limburg komt er vrij bekaaid vanaf, tot hilariteit van de zaal, maar verder blijken de ruim zeshonderd aanwezigen bij het PPS-congres geografisch redelijk verdeeld.

Met die kennis op zak roept Laurentien iedereen die ook echt aan de slag wil op om opnieuw te gaan staan. Een indrukwekkend leger vrijwilligers meldt zich: schade-analisten én schrijvers.

Gelijkwaardigheid
Herstel is volgens Laurentien alleen mogelijk op basis van gelijkwaardigheid. Ze wil iedereen inspireren om gewoon en echt te luisteren naar de mensen om wie het gaat. “Zij zijn mijn leermeesters.” De decentrale aanpak begint met de verbinding tussen de Verteller en de Luisterend Schrijver die zich hier vrijwillig voor heeft aangemeld en wordt getraind om zonder oordeel te luisteren en te helpen het verhaal op papier te krijgen. Ze ontmoeten elkaar als gelijkwaardige mensen op een plek die voor de Verteller goed voelt. “Collectief falen vergt een collectieve oplossing.” 

Over de schadetoekenning – op basis van het Feitenrelaas – zijn heldere en gevalideerde afspraken gemaakt. “Het schademodel met normbedragen op vijf leefgebieden dat is afgestemd met de overheid zorgt ervoor dat elk leed wordt gezien, gehoord en erkend. En doordat de Verteller steeds in de regie is en wordt vertrouwd, is het minder belastend voor alle partijen.”

Grootste fan
De uitvoering van deze unieke aanpak wordt gedaan door Stichting (Gelijk)waardig Herstel die Laurentien en haar compagnon advocaat Gerd van Atten hebben opgericht. Als het slachtoffer ervoor kiest om het herstelproces af te ronden via een vaststellingsovereenkomst, volgt een ritueel waarbij ook een vertegenwoordiger van de belastingdienst aanwezig is. Laurentien vertelt er vol vuur over. “Het gaat niet om compensatie”, zegt ze, maar om teruggeven wat men is kwijtgeraakt. Emotioneel en financieel.” De hulp die zij heeft gekregen vanuit de verzekeringssector bij het ontwikkelen van het model, ziet Laurentien als bemoedigend. “Ik ben de grootste fan van jullie branche geworden. Nu nog iederéén de laarzen aan.” 

Wilt u zich aanmelden als Luisterend Schrijver of Schade-Analist, dat kan via de website van Gelijk(waardig) Herstel.