Enno Wiertsema: Doen wat zin heeft

Enno Wiertsema, algemeen directeur van brancheorganisatie Adfiz schrijft maandelijks een column met dit keer aandacht voor de komende verkiezingen van de Tweede Kamer op donderdag 17 maart.

Over een dikke twee weken worden de verkiezingen voor de Tweede Kamer gehouden. Door alle aandacht die onderwerpen als de bestrijding van het coronavirus, het stutten van de economie en de kritiek vanuit de maatschappij opeisen, lijkt het in het maatschappelijk debat (inclusief het lijsttrekkersdebat van gisterenavond) dit jaar minder te gaan over de plannen die een nieuw kabinet voor ons in petto heeft.
 
Aan de ene kant is dat begrijpelijk. Aan de andere kant is het ontzettend belangrijk om niet te vergeten dat er ook weer een post-corona tijdperk gaat aanbreken. Dáár moeten we ons ook op voorbereiden: Kunnen we een soortgelijke uitbraak in de toekomst voorkomen? En hoe dan? En als er zich toch weer eens iets soortgelijks voordoet, hoe zorgen we er dan voor dat de gezondheidszorg niet meer zo onder druk komt te staan? En dat jongeren, ouderen, werknemers en ondernemers weerbaarder zijn om zo'n crisis door te komen. Dat er meer draagvlak is voor de maatregelen die getroffen moeten worden. En, dat de economie er minder onder te leiden heeft. Kortom: wat zijn de ‘lessons learned'?
 
Een van die lessen is, wat mij betreft, het vergroten van de financiële weerbaarheid en zelfredzaamheid van zowel burgers als bedrijven. Dat er op dat vlak flink wat werk aan de winkel is, is overigens niets nieuws. De overheid trekt zich al jaren steeds meer terug uit domeinen waarbinnen ze vroeger een vanzelfsprekende en nogal bepalende en invloedrijke rol had. Qua beleid wordt steeds meer ingezet op slechts het hoognodige centraal regelen en de rest overlaten aan de maatschappij. En op zich hoeft dat helemaal niet verkeerd of gevaarlijk te zijn. Maar dan moet er daarvoor in de plaats wel een klimaat bestaan dat partijen die in dit 'gat’ springen de kansen, middelen en vooral ook het vertrouwen geeft om die rol te pakken en op een goede manier in te vullen. 
 
Onafhankelijk financieel adviseurs zijn al jaren de belangrijkste factor als het gaat om ervoor zorgen dat burgers en bedrijven financieel weerbaarder en zelfredzamer worden. En het is maar goed ook dat ze die rol op zich nemen. Want de overheid vindt het in de eerste plaats een eigen verantwoordelijkheid. En smijt met dure campagnes om consumenten en ondernemers zich ervan bewust te maken dat ze zelf aan de slag moeten om verstandige financiële keuzes te maken. Dat die campagnes misschien wel agenderen, maar zelden activeren, is geen geheim. Dan zijn we toch niet bezig met ‘doen wat zin heeft’, waar de lijsttrekkers gisterenavond de mond zo van vol hadden? Hoeveel cijfers moet ik er nog bijhalen om dat aan te tonen? Onze uitgave Advies in Cijfers – waarvan net zoals voorgaande jaren ook dit jaar weer een uitgebreide en geüpdatete versie verschijnt – staat er vol mee.
 
Tegelijkertijd moeten onafhankelijk financieel adviseurs zich ook al jaren verweren tegen het onterechte beeld dat ze hoge kosten in rekening brengen voor advies- en bemiddelingswerk dat de klant makkelijk zelf kan doen. Aan dat beeld is de overheid mede debet door continu de aandacht te vestigen op wat het kost in plaats van wat het burgers en ondernemers oplevert. Stop daar nu eens mee! Niet alleen omdat het adviseurs het werken haast onmogelijk maakt, maar vooral omdat de klant er niet bij gebaat is. Integendeel.
 
In plaats van elkaar tegenwerken moeten we intensiever gaan samenwerken. We streven immers hetzelfde doel na: burgers en bedrijven bewust maken van hun financiële positie en ze in staat stellen de juiste financiële keuzes te maken en vol te houden. Dus, ministers, toezichthouders, politici, opiniemakers, aanbieders, wetenschappers, consumentenorganisaties en alle overige partijen die zich aangesproken voelen; we moeten aan de bak. Vanuit mijn kant kunnen jullie ervan op aan dat ik nieuwe initiatieven zal blijven aandragen. En jullie blijf wijzen op de impact van ideeën en plannen, gericht op het vergroten van de financiële weerbaarheid en zelfredzaamheid van burgers en bedrijven. Van jullie verwacht ik eenzelfde constructieve houding. Alleen zo kunnen we ervan op aan dat we doen wat zin heeft.