Virtueel gebak tijdens ons eerste virtuele teamoverleg!

Het verbaast mij telkens weer hoe flexibel, creatief en oplossingsgericht mensen en organisaties kunnen zijn op het moment dat de nood aan de man is. Bij ons, AGCS, is dat niet anders. Over risicobeheersing gesproken! Ik ben daarvan onder de indruk. Niet zeuren maar doen. Met dát virus word je automatisch aangestoken. En dat is om te voorkomen dat dat andere virus ons al te zwaar gaat treffen.

Ineens kwam de beslissing dat wij de komende tijd thuis gaan werken. Voor mij was dit een volstrekt nieuwe situatie.
Doen de systemen het wel? Krijg je toegang tot de informatie? Kun je communiceren met elkaar? Ben je bereikbaar? Raken de systemen niet overbelast wanneer zo ongebruikelijk veel collega’s vanuit huis werken? Alle zorgen waren voor niets. Het is bijna verbazingwekkend dat alles zo goed functioneert onder deze bijzondere omstandigheden.
 
We zijn nu nog maar een paar dagen 'onderweg' op deze onwerkelijke reis door een tijd, waarover wij het later nog vaak zullen hebben. En nu al begin je te merken dat je toch wel wat geïsoleerd raakt. Een praatje met je collega’s, even klankborden, het wekelijkse claims overleg, het verzinnen van een aanleiding om weer met elkaar van een gebakje te smullen... Ik wist niet dat ik dat al zo snel zou gaan missen. 

Hoe houd je een team bijeen als ieder van ons vanuit huis slechts virtueel aanwezig is in de digitale omgeving van ons werk?
Daar is over nagedacht. René van Walsum, onze claims manager, haalde ons uit ons “isolement” met behulp van een virtueel teamoverleg via WebEx. Dat is enorm goed voor de teamspirit en belangrijk voor de continuïteit van het werk. Daarbij geeft het, voor zover de lens van de webcam het toelaat, enig inzicht in elkaars werkplek.
Zo verschillend als ieders werkplek is, er was één overeenkomst. Bij geen van ons stond een gebakje op tafel. En toch hadden wij vandaag een uitstekende aanleiding; ons eerste virtuele teamoverleg!

Maar nee: geen gebak, zelfs niet virtueel. Halverwege ons virtuele teamoverleg werd bij mij aangebeld. Aanvankelijk negeerde ik de bel. Je kunt toch niet zomaar uit een overleg weglopen? Als het echt belangrijk is dan bellen ze nog wel een keer aan.
En dat gebeurde. Ik verliet het virtuele overleg, opende de voordeur en zag onmiddellijk dat het heel belangrijk was. Gisteren had de bakker geen brood meer en dus gebruikte ik dat als aanleiding om mijzelf te trakteren op een gebakje. Maar dat was gisteren.
En nu ineens staat de vader van de bakker voor mijn deur. “Hoi Jean, alsjeblieft: een cadeautje van de bakkerij om je een hart onder de riem te steken.” Dat gezegd hebbende gaf hij mij vier bruine broden en een gebakje. Niet virtueel, maar echt! Althans, voor mij was het echt. Eenmaal terug bij ons virtuele overleg was het gebakje voor mijn collega’s... tja, virtueel.
 
Met oog voor de realiteit werkt ieder van ons vanuit huis. Verspreid, maar als een hecht team met een uitstekende coach. De gedrevenheid is groot en de creativiteit van ieder van ons is verrassend. 

Samen sterk voor je klant en voor elkaar, dat is nodig, nu meer dan ooit. En dat is de werkelijkheid.